Συντονίστρια εκπαιδευτικός: Γεωργία Κολοβελώνη, Φιλόλογος
Εκπαιδευτικοί που συμμετέχουν: Αλεξάνδρα Χιώτη, Φιλόλογος και Ιωάννης Μπέης, Καθηγητής Μουσικής
ΔΕΙΓΜΑ ΓΡΑΦΗΣ
ΟΜΑΔΙΚΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ
Ξεριζωμός
Κανένας δεν μου είπε φύγε
Έπρεπε να φύγω
Άφησα πίσω την καμένη γη των προγόνων μου
Μόνο ένα σάπιο καράβι με περίμενε
Κομμένη ζωή
Όπως τα κομμένα πόδια του γιου μου
Μακριά απ? όλους κι απ? όλα
Είναι σαν θάλασσα η ζωή
Κι η ελπίδα μου ένα κούτσουρο που πλέει
Άπλωσα σε μια στροφή το σπίτι μου
Και σκεπάστηκα με λίγο ουρανό
Είναι η αυλή μου με γρασίδι
Όπως το ήθελε ο γιος μου από μικρός
Και αύριο που έχουμε γενέθλια
Θα μας χαρίσουν δύο λέξεις
«Είστε ανεπιθύμητοι»
Συμμετείχαν οι μαθητές της Γ? Λυκείου: Ραφαηλία Κόντου, Χρήστος Κούτσιας, Μαργαρίτα Κωστοπούλου, Χρήστος Λόλας, Χριστίνα Μπαλλά, Χαρά Τσιγαρίδα, Φωτεινή Χαντζιάρα.
Προσφυγιά
Ξεριζωμένα σώματα και ψυχές αναρωτιούνται
Αν έρθει το αύριο
Φόβος κυριαρχεί στην καρδιά
Κι ο τρόμος την ειρήνη κρατά
Δεν ζεις το σήμερα ούτε το χτες
Κάθεσαι εκεί σαστισμένος
Μια ελπίδα μέσα στη φωτιά
Που λιώνει τη σάρκα
Σβήνει το χαμόγελο
Ξεχασμένο σε πατάρι παιχνιδάδικου
Πόλεμος στα μάτια των ανθρώπων
Κόσμος πνιγμένος στο αδιέξοδο
Πρόσωπα χαμένα στο μαύρο σύννεφο
Κι όλα αυτά άλλη μια είδηση στην τηλεόραση
Απάνθρωπη πραγματικότητα
Σε κόσμο με αισθήματα
Συμμετείχαν οι μαθητές της Α? Λυκείου: Μαριάνθη Γκουλιώνη, Κωνσταντίνα Δήμου, Ρεβέκκα Ζάμπρα, Αγγελική Κοκόρα, Βάιος Κουκουλέτσος, Ομηρόλη-Μαρία Μπάλτου, Παρασκευή Μπαντόλια, Μελίνα Μπουτσιώλη, Δωροθέα Νίτκο, Κωνσταντίνα Πασσιά, Διονυσία Σάρρη, Αθηνά Σφέικου, Αλίκη Φλιούκα, Γιώτα Χονδρού.
ΑΤΟΜΙΚΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ
Ζωή Γκουλιώνη
Νεκρές ελπίδες
Στοιβάξαμε τις σκέψεις μας
και τα συναισθήματά μας
σ? ένα μπαλόνι που κάποτε θα σκάσει
Μεθυσμένοι από την Κίρκη των χρημάτων
περπατάμε σ? έναν άδειο δρόμο
μαζί με την υλική μας αγάπη
περιτριγυρισμένοι από μπλε ανθρώπους
που πισώπλατα σε μαχαιρώνουν
χωρίς να το καταλάβεις
Στοιβάξαμε όνειρα κι ελπίδες
και αργά πεθαίνουμε
Μαριάνθη Γκουλιώνη
Τραγούδι από ψυχή εγωιστή
Ένα τραγούδι της ψυχής
Ένα τραγούδι του εγωισμού σου
Για ό,τι γίνει καλό είναι να σκεφτείς
Γιατί δεν χωράει πια στο νου μου
Ένα τραγούδι που βγαίνει από καρδιά εγωιστή
Σε λυπάμαι κόσμε!
Βλάσσης Δούμας
Περιπλανώμενος
Χίλιες και μία νύχτες
μέσα στον ξάστερο
ουρανό
Στα καταγάλανα νερά
της θάλασσας
φεύγοντας από την
πατρίδα
Μ? έναν καημό
«ελευθερία»
Ο δρόμος δύσκολος
αδιάβατος
Μα η ελπίδα δυνατή
γαληνεύει μυαλό και
ψυχή
Δίνοντας δύναμη για
το πέρασμα στον
απέναντι δρόμο
Έλενα Κόκκοβα
Σιωπές
Αν πεις το όνομά της χάνεται
μα και τίποτα αν δεν πεις, έχει τη φωνή της
Χάθηκε η σιωπή σου και βρέθηκαν τα λόγια
Τα λόγια που αγάπησα χάθηκαν κι αυτά
Στη θέση τους ακούω πόνο κάθε στιγμή
Χάθηκαν οι σιωπές μας χαθήκαν κι οι στιγμές
Βάιος Κουκουλέτσος
Μια λέξη
(με τον τρόπο του Ιβάν Γκολ)
Δεν θα ήθελα να είμαι
Παρά μόνο ένα βιβλίο
στην συλλογή σου
Μια σελίδα στο τετράδιό σου
Μια πρόταση στα κείμενά σου
Μια λέξη, η λέξη σ’ αγαπώ
Ένα γράμμα σ? αυτή τη λέξη
Και μια σταγόνα από μελάνι
Για ένα δευτερόλεπτο
Ομηρόλη-Μαρία Μπάλτου
Ασπρόμαυρα
Όλα τα πράγματα αυτού του σπιτιού ασπρόμαυρα
Άδεια, ψυχρά, απρόσωπα
Τόσο απρόσωπα που χάνεσαι στη σκέψη του υπαρκτού
Θαρρείς πως το νόημα ποτέ δεν υπήρξε στο δεδομένο
Άγχεσαι για αυτό
Εξαρτιέσαι κάθε μέρα
Γι? αυτό διακόσμησες έτσι αυτό το σπίτι
Νιώθεις ξένος στον εαυτό σου
Σε πληγώνει ο κόσμος
Επειδή μόλις είδες τη βρωμιά του
Το σύνολό του ποτέ δεν έπραξε σωστά
Είναι διαφορετικοί από σένα
Δεν μπορούν να κάνουν λάθος, είναι πολλοί έτσι;
Γι? αυτό σε κάνουν να πιστεύεις ότι το λάθος είσαι εσύ
Όλα τόσα απόλυτα
Ποτέ σου δεν τους πίστεψες, αλλά δεν μπορείς να τους αμφισβητήσεις
Έτσι, κλείνεσαι στη δική σου κρύπτη
Συμβιβάζεσαι
Αρκείσαι στα λίγα, τα απλά
Βλέπεις ότι κι αυτά είναι ένα θαύμα
Μέχρι και το ασπρόμαυρο είναι η σωτηρία των πολλών
Και η καταδίκη των λίγων
Δυο αποχρώσεις αντίθετες και ίσες
Δεν προσπαθούν για κάτι υπερβολικό
Είναι και οι δύο τόσο απλές
Αλλά δεν είναι απατηλές
Σε προσγειώνουν, δεν έχεις προσδοκίες για πολλά
Ζεις με δύο αποχρώσεις
Ειρήνη και θλίψη
Δεν προσθέτεις καμιά άλλη
Ούτως ή άλλως η ημερομηνία λήξης σου θα υπογραφεί μόνο με μία
Κωνσταντίνα Πασσιά
Η οπτική
Κοιτάω απέναντι στο τραπέζι.
Βλέπω ένα κοκκινόμαυρο δύσμορφο αντικείμενο.
Μοιάζει με χαλασμένο μήλο, ή
πνεύμονας καπνιστή, ή
όνειρα και προσδοκίες σάπιες, ή
καρδιά ερωτευμένου.
Το κοιτάω κάθε μέρα.
Όλο αλλάζει σχήμα και μορφή.
Όμως πάντα εκεί.
Το ψάχνω την ημέρα της κηδείας μου,
μα έχει εξαφανιστεί.
Αλίκη Φλιούκα
*Σημε?α τ?ν καιρ?ν*
Σημε?ον ?σον το? τέρατος
Τέρας ?σον σημείου
?μοίως χρυσαλλίς ? πεταλούδα
?όδων ?δή
Ε?ς μίαν ?γίαν ?νάστασιν πρωτοφαν?ν
?στέρων
*
? κρίσις ε?λικρινο?ς το? κάλλους
? ?χθρότης καί α? πράξεις τ?ν
?νείρου~Χάους
Α? φρικιάσεις τ?ν κραυγαί φαι?ς περιστερ?ς
Τ?ς ?ρυθρ?ς τ? πάθος τ? ?νώτατον ε? τε
τ?ς πορφυρ?ς;
*
Ε?ς τ?ν ?θέρα το? πελάγους τ?ς πελιδν?ς
?αχ?ς
?κ τ?ν βαθέων ?άλων τ?ς Ο?ρανίας α?λ?ς
?κ τ?ς χιόνος το? ?ενάου ?δεατο? Χειμ?νος
? κλ?σις Τ?ν τ? δέος, ?πικαλών ? Χρόνος…
Φωτεινή Χαντζιάρα
Διαφυγή
Δεν είναι εφιάλτης αυτό που ζούμε
Είναι πραγματικότητα.
Τα σύννεφα που βλέπουμε δεν είναι γκρίζα.
- είναι κατάμαυρα
και κλαίνε για το αίμα που χύνεται
μέρα
με την
ημέρα.
Οι βόμβες που παίρνουν ζωή από τους νέους
δίνουν τροφή στον Πόλεμο
κι αυτός
όλο αχόρταγα δείχνει με το δάχτυλο.
Φοβόμαστε, λέμε
υποκριτικά προστατευμένοι πίσω από το σκοτάδι
που δεν αρκεί για να κρύψει
το Ψέμα που αρνούμαστε
κατηγορηματικά.
Εκείνοι βέβαια ξέρουν
Καλύτερα από τον καθένα
Τη ζέστη του θανάτου και το γλυκερό του
Χαμόγελο
την αποπνικτική αγκαλιά της θύελλας
που άφησε συντρίμμια
Και δύο μικρά, γυάλινα μάτια.
Ζητούν να φύγουν. Ζητούν να λυτρωθούν. Ζητούν τη ζωή.
(Για τους πρόσφυγες που ήρθαν, θα έρθουν
και θα έρχονται.) 9.XII.15
