Μια αριστουργηματική μουσικοθεατρική εκδήλωση υψηλής ποιότητας είχαμε τη χαρά να παρακολουθήσουμε όσοι αφεθήκαμε στη μαγεία της μουσικής την Πέμπτη, 13 Φεβρουαρίου στην αίθουσα «Αθανάσιος Τριγώνης» στο Πνευματικό Κέντρο της πόλης των Τρικάλων. Πρωταγωνιστής επί σκηνής, σε συνδιοργάνωση με το Δήμο Τρικκαίων, το Μουσικό Σχολείο Τρικάλων με επικεφαλής τον διακεκριμένο μαέστρο, εξαίρετο συνάδελφο και αυθεντικό δάσκαλο, τον κ. Γιώργο Κουβέλα υπό τη διεύθυνση του οποίου η Ορχήστρα Ποικίλης Μουσικής, τα Μουσικά Σύνολα και η Χορωδία Παραδοσιακής Μουσικής σε σύμπραξη με τη χορωδία του 9ου Δημοτικού Σχολείου και τη Χορωδία του 5ου Γυμνασίου Τρικάλων παρουσίασαν μουσική και ποίηση αφιέρωμα στον έρωτα. Ανοικτές θύρες, φαντάζομαι, κρούει κάποιος υποστηρίζοντας ότι το Μουσικό Σχολείο προσφέρει κάθε φορά δείγματα ποιότητας από «αλλού φερμένα», με στόχο να μετατρέπει τους μαθητές του από παθητικούς δέκτες σε δημιουργούς και συνδημιουργούς μοιράζοντας αφειδώς και ανιδιοτελώς συγκίνηση και μαθήματα ποιότητα και ήθους.
Το Μουσικό Σχολείο Τρικάλων σταθερό στις αρχές και στην πεποίθηση των λειτουργών του ότι η οργάνωση και η υλοποίηση εκδηλώσεων -ως αυτοτελούς κατηγορίας προαιρετικών σχολικών δράσεων- αποτελούν ορόσημα στη σχέση του Πολιτισμού με το σχολείο, κατάφερε για μια ακόμα φορά σε αγαστή συνεργασία των αποφοίτων του, νυν φοιτητών καθώς και των μαθητών όλων των τάξεών του να ταξιδέψουν με τα φτερά του Έρωτα όλους, όσοι επιβιβαστήκαμε στο μουσικό αυτό ταξίδι μιας ξεχωριστής βραδιάς!
Σε μια τέτοια ατέρμονη λαμπαδηφορία, η φλόγα της λαμπάδας, στο κάθε νεότερο χέρι φουντώνει όλο και πιο πολύ! Μαγευτικά ακούσματα από έργα Ελλήνων και ξένων δημιουργών κατάφεραν να πείσουν το σοβαρό κοινό πως το έργο Τέχνης δεν σταματά στον εαυτό του. Επιζητά και αποκτά την επικοινωνία με τους ανθρώπους, εν προκειμένω εμάς. Γίναμε ακροατές και θεατές, εντέλει «πλουσιώτεροι», βιώνοντας ζωηρή ικανοποίηση, έτσι, ώστε να μας δημιουργείται επίμονα η ψευδαίσθηση ότι ταυτιζόμαστε με τους δημιουργούς, βρίσκοντας νόημα στα λόγια του Ραφαήλ, «Κατανοείς, όταν εξομοιώνεσαι».
Κάθε τέτοιου είδους μέθεξη βάζει το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον σε νοσταλγική «συνομιλία» με τον Πολιτισμό, κεφάλαιο εξαιρετικά πολύτιμο για να αφεθεί στην τύχη του. Σε εποχή έντονης πολιτισμικής χειμερίας νάρκης της Παιδείας στην Ελλάδα των Τεχνών και των… παθών, σε εποχή που η πολιτισμική ένδεια στα μουσικά πράγματα επιτρέπει να κακοποιείται η αισθητική μας από κακέκτυπα ήχων και εικόνων, εκδηλώσεις σαν την πρόσφατη, αναλαμβάνουν την ευθύνη να καταδείξουν ότι η ποιότητα δεν κινδυνεύει ούτε από το ανάλαφρο ούτε από το εύκολο. Δεν έχει σημασία οι επιλεγόμενες δράσεις να εντυπωσιάζουν με το πλήθος και την έκτασή τους. Σημασία έχει αυτές να αποτελούν τις καλύτερες δυνατές επιλογές στον χώρο και στον χρόνο, στη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία και με τις δεδομένες συνθήκες. Οι δράσεις που υπηρετούν τον Πολιτισμό καθιστούν σαφές ότι εκείνος είναι το τελευταίο μας καταφύγιο, η τελευταία μας ελπίδα ως κοινωνίας και ως τόπου. Μόνον έτσι διαμορφώνονται ποιοτικές προσωπικότητες, παιδιά που μέσω και της Τέχνης της Μουσικής απολαμβάνουν οφέλη.
Στο Μουσικό Σχολείο Τρικάλων η μουσική είναι οιστρηλασία και εξέγερση! Μια τέτοια σχέση υφαίνεται καθημερινά ανάμεσα στους μαθητές και στους δασκάλους τους που δεν αισθάνονται περαστικοί, εκείνους μόνον που διαθέτουν την ποιότητα, την ανωτερότητα και την ενσυναίσθηση που θυμίζει άλλους δεσμούς ανθρώπινους, όπως των παιδιών με τους γονείς, που δεν παύει όμως να κρατά την ιδιοτυπία της. Γιατί, όπως εύγλωττα επεσήμανε σε ομιλία του ο Ι.Θ. Κακριδής, ενώ τη σχέση των παιδιών με τους γονείς τη ρυθμίζουν έξω από τους πνευματικούς και άλλοι παράγοντες… η σχέση του μαθητή με το δάσκαλο κρατιέται αποκλειστικά στο πνευματικό επίπεδο! Μέσα σε αυτή τη σχέση συνδιαμορφώνονται και ο μαθητής και ο δάσκαλος. Κι οι δυο πλευρές ταυτόχρονα και παίρνουν και δίνουν. Δεν είναι μόνο ο μαθητής, είναι και ο δάσκαλος που παιδεύεται, ίσως μάλιστα και πιο γόνιμα από τον μαθητή, έτσι που ζει μια ζωή πιο συνειδητή από ό,τι εκείνος. Σε αυτήν την αμοιβαία υποχρέωση, που δένει μαθητή και δάσκαλο, σε τούτη την Χάριν με την αρχαιοελληνική σημασία του όρου, οφείλουμε την ευτυχή συγκυρία της συναυλίας υπό τη διεύθυνση του ανώτερου όλων, καλλιτεχνικά και αισθητικά, μαέστρου κ. Γιώργου Κουβέλα.
Μιλώ βιωματικά τούτη την ώρα, νιώθοντας έντονα τη συγκίνηση και την απροσποίητη υποχρέωση να αναφερθώ στις εκλεκτές και απύθμενα δοτικές καθηγήτριες μουσικής του σχολείου μας, υπεύθυνες του Παραδοσιακού Μουσικού Συνόλου, κυρίες Δήμητρα και Μαρία Κοσβύρα και στην εκλεκτή συνάδελφο θεατρολόγο, κ. Μαρία Μανθέλα , οι οποίες με ενδιαφέρον, υπομονή και ανιδιοτελή αγάπη εφάμιλλη της μητρικής, συντονίζουν τους μαθητές σε κάθε τους βήμα, τους καθοδηγούν, τους νοιάζονται και τους διδάσκουν αγογγύστως με τρόπο υποδειγματικό. Άξιοι επαίνων και όλοι οι συμμετέχοντες καθηγητές του σχολείου, κύριοι Παρασκευάς Πλακιάς, υποδιευθυντής, Γιώργος Παππάς, Γιώργος Αγγελάκης, Γιώργος Αγγέλης, Κωνσταντίνος Λάμπας και Νίκος Τσάτσας, ταλαντούχοι μουσικοί, ο μαθηματικός κ. Θεοφάνης Καρούτης που έδωσαν επί σκηνής τον καλύτερό τους εαυτό καθώς ο καθηγητής μουσικής κ. Παντελής Πεταρούδας που επιμελήθηκε την ιδιαίτερης αισθητικής αφίσα της εκδήλωσης. Τραγούδησαν οι απόφοιτοι μαθητές του σχολείου μας, Νάγια Κουτή, Γιώργος Παπαχρήστος, η μαθήτρια Κωνσταντίνα Μπλαντή καθώς και υπευθυνη Χορωδίας του 9ου Δημοτικού, κ. Λίτσα Αγάθη. Όλοι, φωτεινά παραδείγματα ποιότητας, απύθμενης διάθεσης και προσφοράς, σεμνότητας και ανιδιοτέλειας, που σε πείσμα του καιρού και των καιρών, δίνουν φιλί ζωής στον πολιτισμό της μικρής μας επαρχιακής πόλης.
Θέλω να επιστήσω την προσοχή του αναγνώστη σε τούτο το πολύ σημαντικό σημείο: το πρώτο που εισέπραξα ως θεατής στην πρόσφατη συναυλία του Μουσικού Σχολείου ήταν η ευγένεια, η υπακοή και το απαράμιλλο ήθος των μαθητών και των συμμετεχόντων στην εκδήλωση που -ανεξαρτήτως ηλικίας και ιδιότητας- υπό το βλέμμα του χαρισματικού μαέστρου ερμήνευαν πρωτίστως με τη γλώσσα του σώματος. Η ευγένεια της ψυχής και η απουσία αλαζονείας ξεχείλιζε από τις κινήσεις και τα νεύματα των πρωταγωνιστών αποκαλύπτοντας λεπτεπίλεπτο και ασφαλές γούστο καθώς και ποιότητα χαρακτήρος με διαμορφωμένα κριτήρια.
Λέγεται ότι η εσωτερική συγκρότηση μιας έντονης προσωπικότητας που προσπαθεί να αναπτυχθεί ορμητικά, μοιάζει με δέντρο, που αποκτά πρώτα το πλήρες μπόι του, τους χυμούς του και τα κλαδιά, που φορτωμένα με τα φυλλώματα ξαπλώνονται προς όλες τις κατευθύνσεις. Αργότερα έρχεται ο καρπός: τα έργα του ώριμου ανθρώπου με την απόλυτη συνέπεια του ήθους που συμπορεύονται αμετάκλητα. Θα δανειστώ τα λόγια του Βάγκνερ για να αποσαφηνίσω το μουσικό θαύμα που συντελέστηκε στην πόλη μας το βράδυ της Πέμπτης από το Μουσικό Σχολείο:
«Εκεί που τελειώνει η ισχύς των λέξεων, αρχίζει αυτή της Μουσικής».
